Leven als een nomade

 Verhuizen. 
Een werkwoord dat, sinds ik het ouderlijk huis ietwat naïef verliet op mijn achttiende richting Tanzania, centraal staat in het leven dat ik leid. (On)bewust ben ik sindsdien op zoek gegaan naar nieuwe avonturen, mensen én plekken. 

Nieuw (t)huis. Ook dat vond ik in het Berlijnse. 
Na een turbulente tijd in het hippe en levendige Friedrichshain hebben de hond en ik een rustige , groene uitvalsbasis gevonden in het schöne Reinickendorf. Op fietsafstand van het Robert Koch Instituut waar mijn promotieonderzoek in deze maanden  langzaam meer vorm krijgt.  Ik leer nieuwe technieken in het lab waarbij ik, onder andere, cellen open breek afkomstig van gorilla feces opzoek naar genetisch materiaal van mogelijke ziektekiemen. Ik volg twee keer per week Franse les bij une française, met een aanstekelijk enthousiasme, die mij klaar stoomt voor République centrafricaine. 

Afgelopen weken waarin Covid-19 een belangrijke rol blijft spelen voor één ieder van ons, bleef een plots vertrek naar het Afrikaanse regenwoud een mogelijkheid. Kan ik vertrekken richting de Centraal Afrikaanse Republiek(CAR) om daar mee te helpen met het testen, starten de luchtvaartmaatschappijen weer hun commerciële vluchten naar CAR en kom ik vanuit hoofdstad Bangui in Bayanga.  Nu lijkt er begin september een mogelijkheid te zijn om mijn avontuur en werkzaamheden te starten. In de tijd die mij hier nog rest, zal ik zoveel mogelijk laboratoriumtechnieken leren en getraind worden in het testen van corona.  De focus zal dan ook de eerste tijd liggen in het testen van mens én dier. Wanneer er ruimte is en de urgentie voor Covid-19 afneemt zal ik knaagdieren en vleermuizen gaan onderzoeken. Op zoek naar mogelijke schakels, zogenaamde reservoir hosts; gastheren van ziektekiemen, die een rol spelen in de ziekteoverdracht van mens naar aap en vice versa. 

Leven als een nomade. Er is voor nu te weinig tijd en ruimte in het hoofd voor een uitgebreide analyse van mijn nomadenbestaan. Maar wie weet, neem ik nog eens de tijd hier bij stil te staan. Of stil staan, waarschijnlijk zal ik deze dialoog met mijzelf voeren al deinend op een fijne reggaetune. 

​Mogelijke onderwerpen waarover ik graag zou willen schrijven én spreken in de toekomst:

• Ambitieuze vrouwen met een kloppend hart voor hun vak én op zoek naar de liefde
• De Duitse hunkering naar rechtspraak in het bos, winkel én  op elke willekeurige parkeerplaats
• Het Berlijnse groen

Vermoedelijk zal mijn focus, al dan niet tijdelijk, veranderen naar het leven in het regenwoud van Dzanga-Sangha, haar biodiversiteit en mijn pogingen tot meditatie tijdens mijn quarantainetijd in de bush. Wellicht kom ik nog voor mijn vertrek terug bij jullie, misschien ook niet. 

Balao, oftewel goedendag in de lokale taal Sango, vertelt Google mij.